ç ËåñíÝá ¾äñá

Η παλαιότερη αφήγηση με αναφορά στην Ύδρα εμφανίζεται στη Θεογονία του Ησίοδου, ενώ οι παλαιότερες εικόνες του τέρατος βρίσκονται σε ένα ζευγάρι από χάλκινες καρφίτσες που χρονολογούνται περί τα 700 π.Χ. Και στις δύο αυτές πηγές, τα κύρια μοτίβα του μύθου της Λερναίας Ύδρας είναι ήδη παρόντα: ένα φίδι πολλαπλών κεφαλών που σκοτώνεται από τον Ηρακλή και τον Ιόλαο. Ενώ αυτές οι ίνες απεικονίζουν μια Ύδρα με έξι κεφάλια, ο αριθμός των κεφαλών της καθορίστηκε για πρώτη φορά γραπτώς από τον Αλκαίο (περί τα 600 π.Χ.), ο οποίος της έδωσε εννέα κεφαλές. Ο Σιμωνίδης, γράφοντας έναν αιώνα αργότερα, αύξησε τον αριθμό σε πενήντα, ενώ ο Ευριπίδης, ο Βιργίλιος και άλλοι δεν έδωσαν ακριβή εικόνα. Ο Ηράκλειτος, υποστήρηξε με λογική, ότι η Ύδρα ήταν ένα φίδι με ένα κεφάλι και απλά συνοδεύονταν από τους απογόνους της.[5]

Όπως και ο αρχικός αριθμός κεφαλών, η ικανότητα του τέρατος να αναπαράγει χαμένα κεφάλια ποικίλλει ανάλογα με τον χρόνο και τον συγγραφέα. Η πρώτη αναφορά αυτής της ικανότητας της Ύδρας συμβαίνει με τον Ευριπίδη, όπου το τέρας μεγάλωνε ένα ζευγάρι κεφαλών για κάθε ένα που έκοβε ο Ηρακλής. Στον Ευθύδημο του Πλάτωνα, ο Σωκράτης παρομοιάζει τον Ευθύδημο και τον αδελφό του Διονυσίδωρο με μια Ύδρα εκλεπτυσμένης φύσης που αναπτύσσει δύο επιχειρήματα για κάθε ένα. Ο Παλαίφατος, ο Οβίδιος και ο Διόδωρος Σικελιώτης συμφωνούν με τον Ευριπίδη, ενώ ο Σέρβιος παρουσιάζει την Ύδρα να μεγαλώνει τρία κεφάλια κάθε φορά. Η Σούδα δεν δίνει έναν αριθμό. Απεικονίσεις του τέρατος που χρονολογείται στο 500 π.Χ. το δείχνουν με διπλή ουρά, καθώς και πολλαπλά κεφάλια, υποδηλώνοντας την ίδια αναγεννητική ικανότητα αλλά καμία λογοτεχνική αφήγηση δεν έχει αυτό το χαρακτηριστικό.