Σφουγγαράδες

Η θάλασσα της Καλύμνου απέραντη∙ βαθυγάλανη∙ γεμάτη κρυμμένα μυστικά και ιστορίες ναυτοσύνης στα όρια του μύθου, αντρώνει στα σπλάχνα της τους φημισμένους σφουγγαράδες. Ατρόμητα παλικάρια, που παλεύουν με τα στοιχειά της για να ανακαλύψουν, εκεί στα άδυτα των βυθών, τους κρυμμένους της θησαυρούς.

Η Κάλυμνος έχει αποκτήσει παγκόσμια φήμη ως τόπος δυτών και σφουγγαράδων. Για τους ντόπιους το κυνήγι των σφουγγαριών ήταν πηγή βιοπορισμού∙ μια «επικίνδυνη αποστολή», που μόνο οι ικανοί και τολμηροί μπορούσαν να βγάλουν εις πέρας.
Η μακραίωνη παράδοση της σπογγαλιείας καθόρισε την ταυτότητα του νησιού και συνέβαλε σημαντικά στην οικονομική ευημερία των κατοίκων της. Οι δραστήριοι Καλύμνιοι έμποροι πουλούσαν την πολύτιμη σοδειά αρχίζοντας από τη Σύρο, το Ναύπλιο, την Κωνσταντινούπολη για να φτάσουν μέχρι την Οδησσό, την Πετρούπολη, τη Μόσχα, την Τεργέστη, τη Μέση Ανατολή…


Μέθοδοι κατάδυσης
Από ιστορικές πηγές του 1800 πληροφορούμαστε για τα «ταξίδια ζωής ή θανάτου» των τολμηρών σφουγγαράδων, που αρχές της άνοιξης, με λίγες προμήθειες και μόνο εφόδιο την αντοχή της αναπνοής τους, ξεκινούσαν για να ψαρέψουν σφουγγάρια. Ήταν οι θρυλικοί γυμνοί δύτες, που βουτούσαν σε βάθος μέχρι και 30 μέτρων ζωσμένοι με μια βαριά σκανδαλόπετρα – ένα κομμάτι μαρμάρου που τους βοηθούσε να καταδυθούν γρήγορα και βαθιά. Το φθινόπωρο, όταν η κρύα θάλασσα δεν επέτρεπε την κατάδυση, επέστρεφαν στο νησί που τους περίμενε με δάκρια συγκίνησης και χαράς.

Κατά τη δεκαετία του 1860 εφαρμόστηκε μια νέα - επαναστατική για τα χρόνια εκείνα - μέθοδος κατάδυσης, το σκάφανδρο ή φόρεμα. Με το σύστημα αυτό, ο δύτης έφερε πλήρη ενδυμασία (στολή, περικεφαλαία σκάφανδρου, χάλκινο θώρακα, παπούτσια, βαρίδια στο στήθος), που του επέτρεπε την παραμονή στο βυθό για πολύ περισσότερη ώρα. Κατά τη διάρκεια της κατάδυσης, μια χειροκίνητη αεραντλία με έμβολα έστελνε μέσω ενός σωλήνα, που ονομαζόταν μαρκούτσι, φυσικό αέρα στην περικεφαλαία του δύτη. Όσο αποτελεσματική ήταν η μέθοδος αυτή, άλλο τόσο αποδείχτηκε και επικίνδυνη καταγράφοντας χιλιάδες θανάτους και παραλύσεις (νόσος των δυτών), λόγω της άγνοιας των κανόνων κατάδυσης – κυρίως στο στάδιο της ανάδυσης – από τους δύτες.

Στα 1920 υιοθετήθηκε ένας νέος αναπνευστικός μηχανισμός, η μέθοδος Φερνές, χάρη στην οποία ελαττώθηκαν τα ατυχήματα. Τα πλεονεκτήματα του μηχανισμού ήταν: η χρήση μικρού αερόσακου φορεμένου στην πλάτη του δύτη που του εξασφάλιζε ομαλή ροή αέρα, η κατάργηση της βαριάς στολής και ο ελαφρύς σωλήνας τροφοδοσίας αέρα.

Τη δεκαετία του 1970 όλες οι παλαιότερες μέθοδοι κατάδυσης αντικαταστάθηκαν από το σύγχρονο σύστημα του ναργιλέ, όπου ο δύτης φορά στολή βατραχανθρώπου και ένας αεροσυμπιεστής του παρέχει αέρα από το σκάφος. Παράλληλα, οι δύτες εκπαιδεύονται στην Κρατική Σχολή Δυτών της Καλύμνου – μοναδική στο είδος της στην Ελλάδα – που τους παρέχει κρατικό επαγγελματικό δίπλωμα δύτη.

Η προετοιμασία για το μεγάλο ταξίδι, διάρκειας 6-7 μηνών, ήταν για τους σφουγγαράδες μια μικρή ιεροτελεστία. Ας την αναβιώσουμε…


Τα ποκινήματα
Η προετοιμασία του απόπλου (τα ποκινήματα) διαρκούσε σχεδόν δύο μήνες - Φεβρουάριο με Μάρτιο – και σ’ όλο το νησί σήμαινε συναγερμός! Οι καπετάνιοι ναυτολογούσαν (τσουρμάριζαν) τα πληρώματα∙ συγκέντρωναν με πυρετώδεις ρυθμούς τα εργαλεία της δουλειάς∙ ετοίμαζαν το κουμπάνι τους (προμήθειες) για την τροφοδοσία του πληρώματος: γαλέτες, καβουρμάς, όσπρια, παστά ψάρια σε τσουβάλια και άφθονο νερό σε βαρέλια συγκεντρώνονταν στο ντεπόζιτο.
Πριν την αναχώρηση, απαραίτητος ήταν ο αγιασμός και η επίκληση για βοήθεια στη χάρη του Αγίου Νικολάου, προστάτη και πνευματικό «καταφύγιο» των δυτών.

                                                         ΟΙ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑΔΕΣ

Οι πρώτες αναφορές στο επάγγελμα των σφουγγαράδων γίνονται ήδη από τον Όμηρο, αλλά και μεταγενέστερους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς. Η δουλειά των σφουγγαράδων είναι η αλιεία (σπογγαλιεία), έπειτα η επεξεργασία και τέλος το εμπόριο των σφουγγαριών. Σφουγγαράδες δεν θεωρούνται μόνο οι δύτες, αλλά και όσοι βρίσκονται στο σκάφος χειριζόμενοι τον μηχανικό εξοπλισμό προς βοήθεια των σφουγγαράδων-δυτών. Το επάγγελμα άκμασε στα μέσα του 19ου με αρχές 20ου αιώνα στα Δωδεκάνησα και κυρίως στην Κάλυμνο και τη Σύμη,ενώ έπειτα επεκτάθηκε και σε άλλα μέρη.                                                                
                Οι πρώτοι σφουγγαράδες εμφανίστηκαν γύρω στο 1800. Οι πρώτοι δύτες, γνωστοί και ως "βουτηχτάδες", έκαναν γυμνή κατάδυση φτάνοντας σε βάθος 30 μ. χρησιμοποιώντας τη σκανδαλόπετρα, ένα κομμάτι μάρμαρο, που βοηθούσε στην γρήγορη κατάδυση. Τη δεκαετία του 1860 κάνει την εμφάνιση του το σκάφανδρο, η πρώτη στολή κατάδυσης , που ωστόσο ευθυνόταν σε μεγάλο ποσοστό για την νόσο των δυτών, λόγω της γρήγορης ανάδυσης. Το 1920 άρχισε να χρησιμοποιείται η μέθοδος Φερνέζ, ένας αναπνευστικός μηχανισμός που ελάττωσε τα ατυχήματα. Τη δεκαετία του 1970 καταργήθηκαν οι προηγούμενες μέθοδοι κατάδυσης και υιοθετήθηκε το "σύστημα του ναργιλέ", μία στολή βατραχανθρώπου με την προσθήκη ενός αεροσυμπιεστή ο οποίος παρείχε αέρα από το σκάφος. Παράλληλα εκείνη την εποχή ιδρύθηκε στην Κάλυμνο η Κρατική Σχολή δυτών,η μοναδική στην Ελλάδα που παρείχε σε νέους δύτες κρατικό επαγγελματικό δίπλωμα. Τα σφουγγάρια ήταν τόσο διαδεδομένα που το εμπόριο τους έφτανε μέχρι και μέρη όπως η Κωνσταντινούπολη, η Οδησσός, το Κίεβο και η Μόσχα, καθώς και στον Ελλαδικό χώρο στη Σύρο και το Ναύπλιο. Λόγω των επικίνδυνων συνθηκών το επάγγελμα πλέον έχει εκλείψει. Πολλοί σφουγγαράδες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο Τάρπον Σπρινγκς, στις ΗΠΑ, και έτσι μετέφεραν το επάγγελμα στις ΗΠΑ, όπου αρχικά άνθισε και κάλυπτε το 50% της εκεί αγοράς όμως και εκεί σταδιακά έσβησε.
                                                                                   
                                                                                           Τα είδη των σπόγγων είναι:

1.       Το καπάδικο

2.       Το αυτί ελέφαντα ή λαγόφυτο ή ψαθούρι ή λαφίνα

3.       Ο ματαπάς ή φίνο ή ελληνικός σπόγγος μπάνιου

4.       Η τσιμούχα ή δερματώδης σπόγγος

5.       Η μελάθη ή τούρκικο φλιτζάνι ή λεπτός σπόγγος της Συρίας